Dit is het tweede deel van mijn driedelig artikel over mijn ervaring als atleet met heupartrose en resurfacing. In deel 1 gaf ik al wat algemene informatie over hip resurfacing, wat het precies is en voor wie dit een oplossing kan zijn. In dit tweede deel vertel ik mijn persoonlijk verhaal en ervaring met heupartrose als atleet en ook als personal trainer, de dingen die ik geprobeerd heb en hoe ik uiteindelijk toch voor de operatie koos.
Op 29 maart 2022 liet ik mijn resurfacing uitvoeren. De 2 jaar die hieraan voorafgingen waren een moeilijke periode van pijn, onzekerheid en ook veel frustratie. Chronische pijn weegt altijd zwaar op iemand. Als deze pijn dan ook de uitoefening van jouw beroep in gevaar brengt, dan komt er nog een stressfactor bij.
De meeste mensen die aan gevorderde artrose lijden maken een proces door. In de meeste gevallen is de evolutie van de klachten traag. Als dit dan op latere leeftijd gebeurt is de impact op je leven naar mijn gevoel iets kleiner.
Als je daarentegen nog vrij jong en actief bent dan kan er een waaier aan emoties de revue passeren. Niet allen je sport komt in het gedrang, soms ook je beroep. Afhankelijk van je activiteiten is de nood aan medisch ingrijpen sneller of minder snel aan de orde.
Ik weet niet of mijn verhaal representatief is, want tussen mijn allereerste pijnklachten en de uiteindelijke operatie zat maar een periode van 2 jaar. Ik heb het gevoel dat dit bij de meeste mensen langer is. In elk geval, ik kan enkel mijn verhaal vertellen in de hoop dat mede-lotgenoten er iets aan hebben. Ik focus niet enkel op de lichamelijke aspecten maar ook op de mentale druk die dit op iemand kan leggen. Als je op dit moment in een gelijkaardige situatie zit kan mijn verhaal jou misschien moed geven. Zelf was ik ook constant op zoek … vooral naar hoop denk ik.
Begin 2020 voelde ik plots wat liespijn. In eerste instantie dachten we aan een psoas-blessure. Ondanks een rustperiode en aangepaste training bleef het probleem aanhouden. Ik kon wel alles doen maar niet pijnloos. Vaak was er ook enkel pijn na de inspanning, niet tijdens. Omdat het bleef zeuren stuurde de sportarts mij toch naar de radiografie omdat liespijn toch ook op heupartrose kan wijzen.
Eerste resultaten waren bemoedigend… wel beginnende coxartrose (=heupartrose) maar voor een atleet van mijn leeftijd niks om me echt zorgen over te maken, zo klonk het. Na de eerste opluchting bleek toch vrij snel dat het meer dan dat was. In die periode kwam dan ook de Covid-lockdown en als personal trainer mocht ik tijdens die periode niet werken. Dit was een mes dat aan 2 kanten sneed. Enerzijds gaf mij dit de mogelijkheid om beroepsmatig wat rust te nemen. Anderzijds had ik plots ook heel veel tijd om te piekeren. Als sporter was dit altijd een droom: hele dagen tijd hebben om te sporten. Nu was er tijd en kon ik niet veel doen… ik was enorm triest en gefrustreerd. Uiteraard ging ik nog regelmatig lopen maar nadien kreeg ik steeds pijnlijke tegenreactie.
Uiteindelijk wees een mri uit dat de artrose toch ernstiger was dan gedacht. Niet-sporters zullen dit misschien moeilijk begrijpen maar mijn wereld stortte in. Ik had het ook moeilijk met de diagnose want wat ik zag bij mezelf strookte niet met het beeld dat ik had van iemand die aan artrose leed. Onderliggend bleef ik de gedachte hebben dat er nog iets anders moest zijn want dat het niet logisch was dat ik zo snel achteruitging. Ik ging van sportarts naar heupspecialist maar een oplossing kwam er niet. Zelfs een cortisone-injectie – wat bij de meesten toch gedurende een bepaalde tijd verlichting geeft – hielp helemaal niks.
Pijnloos lopen was intussen onmogelijk. Ook in het dagelijks leven had ik veel ongemak maar ik bleef mijn lichaam wel op andere manieren onderhouden. Ik fietste veel (vooral indoor cycling) en bleef kracht en stabilisatieoefeningen doen en stretchen. Toch voelde het allemaal niet zoals het hoorde te voelen, na elke training kreeg ik een uur later de rekening gepresenteerd en was ik teleurgesteld. Ook simpele bewegingen waren ongemakkelijk zoals lunges of plotse draaibewegingen.
Ik heb alles uitgeprobeerd, rust, prp-behandelingen, cortisone-injectie, aangepaste oefeningen en stretching voor meer beweeglijkheid… Ten einde raad heb ik zelfs een zeer dure stamcelbehandeling laten uitvoeren die uiteindelijk niets heeft opgebracht. Deze kliniek beweerde dat ik een goeie kandidaat voor hun behandelmethode met eigen stamcellen. Deze met een boor uit je bekken laten oogsten is verre van aangenaam maar ik had er veel voor over om aan een operatie en heupprothese te ontsnappen. Op dat moment was het voor mij een minder ingrijpende behandeling dan het alternatief van de resurfacing.
6 maand later kwam de harde realiteit: een nieuwe MRI toonde aan dat mijn artrose nog verslecht was. Naast bijna 8000 Euro en veel tijd was ik ook een illusie armer.
Als je het kan betalen probeer je uiteraard alles. Sommige wetenschappelijke publicaties leken echt veelbelovend. Helaas, naar mijn gevoel kan stamceltherapie enkel helpen wanneer je in graad 1 of max 2 kraakbeenlijden zit. Bij gevorderde artrose denk ik niet dat het iets doet. Misschien dat er in de toekomst mogelijkheden zijn voor stamceltherapie.
Als personal trainer en mental coach was het zeker zwaar. Elke dag opnieuw werd ik geconfronteerd met mijn beperkingen. Deze moest ik dan ook nog zo goed mogelijk weten te camoufleren want klanten komen graag bij een fitte gezonde trainer met een goeie mentale instelling. Ik gaf elke dag energie en moed aan mensen, energie die ik eigenlijk zelf niet meer had. Vaak heb ik gedacht dat ik mijn zaak zou moeten stoppen.
Als de laatste klant de deur uit was, was ik uitgeput en kon ik enkel nog in mijn bed kruipen. Ik, Kris, de atleet die zo fysiek sterk was… ik, de onverzettelijke Kris die verschillende keren per dag meetrainde met de klanten en daarnaast ook nog zijn eigen training afwerkte zoals in zijn beste topsport jaren. Nu stond ik aan de kant geparkeerd, een atleet met heupartrose. Ik moest toekijken hoe de mensen die via mij de zin van het sporten hadden leren kennen nu konden genieten van de juiste beleving.
Als zelfstandige heeft de heupartrose mij veel geld gekost. Ik kon lange tijd geen nieuwe klanten meer aannemen omdat ik het fysiek niet aankon. Ik moest vaak ook afspraken annuleren vanwege afspraken met dokters, medische beeldvorming, behandelingen enz. Gaandeweg verandert ook je karakter, velen krijgen zelfs donkere gedachten. Ook bij mij was dit het geval want je verliest eigenlijk je identiteit. Soms zou je zelfs willen dat de wereld verging want jouw wereld die is al lang vergaan.
Als atleet genoot ik altijd extra van de vroege lentezon of de warme zomer omdat dit dan extra energie gaf om eens goed te gaan sporten. Nu deden deze seizoenen en dagen gewoon extra pijn. Als mijn laatste ochtendklant de deur uit was kroop ik vaak in bed. Door het open raam hoorde ik telkens lopers voorbijkomen, hoorde ik gelukkige mensen die genoten van deze dagen terwijl ik gedoemd was om in bed te liggen en naar tv te kijken omdat het gewoon niet ging. Ik wou ook niet geconfronteerd worden met mensen die buiten aan het sporten waren. Ik bleef dus gewoon binnen… ook al was het prachtig weer. Ook al gunde ik hun dat, ik vond het zo onfair dat dit geluk mij ontnomen was. Zo is het leven, je krijgt nooit garanties op je gezondheid.
Toch bleef ik elke dag, hoe moeilijk soms ook, mijn uurtje sport doen. Ik wou klaar zijn om – als het nodig bleek – sterk in de operatie te gaan. Ik was ervan overtuigd dat ik hierdoor meer kans zou hebben op een goed herstel. De laatste 2 maand trainde ik zelfs in functie van de operatie. Ik zette mij enkel doelen in het fietsen en in het optrainen van mijn beenspieren om zo weinig mogelijk proprioceptie te verliezen en na de operatie zo veel mogelijk voeling te behouden met functionele beweeglijkheid.
Aan degenen die nu voor een resurfacing operatie staan raad ik aan een goed programma binnen je mogelijkheden te volgen. (Je kan dit bij mij via een mentale en fysieke consult verkenning bekomen.)
Dat is voor iedereen anders. Hoe beperkt ben je in het normale functioneren? Hoeveel pijn heb je in het dagelijkse leven? Hoeveel pijn kan je verdragen? Ben je bereid om nog een tijdje een compromis te maken en een andere sport te doen zoals fietsen i.p.v. lopen? Heb je alle andere behandelingen geprobeerd? Er zijn heel veel factoren die je moet afwegen alvorens je te laten opereren.
Feit is wel dat je moet onder ogen zien dat wanneer je pijn heel beperkend is en ook de beeldvorming geen enkele twijfel laat over de ernst van je artrose, het ook niet meer vanzelf zal beteren, integendeel.
Op een bepaald moment verlies je gewoon te veel levenskwaliteit en tijd. De pijn kan je zodanig kwellen dat je steeds geïsoleerder gaat leven en steeds minder actief wordt. Voelen dat je niet in orde bent kan je heel depressief en bang maken. Het is geen makkelijke beslissing om in jou te laten snijden, zeker als je nog nooit een andere operatie hebt moeten ondergaan.
Uiteindelijk heeft het weinig zin om te blijven zwalpen op wat goeie hoop. Beterschap zal niet meer vanzelf komen. Zelfs al geloof ik dat het lichaam een groot aanpassingsvermogen en regeneratievermogen heeft, sterk beschadigd kraakbeen is echter één van de weinige dingen waar de kans heel klein is dat het herstelt.
Na mijn laatste MRI-resultaten met mijn sportarts besproken te hebben heb ik meteen de knoop doorgehakt en de operatie vastgelegd. Na twee jaar pijn en ongemak wou ik eindelijk weer perspectief. Velen wachten tot ze echt bijna niets meer kunnen maar dit wou ik niet. Dit gezegd zijnde is de confrontatie alleen maar groter wanneer je eigenlijk nog veel kan en zo de operatie ingaat. Als je nog goed genoeg bent dan kom je zonder krukken binnen en ga je buiten met krukken, dus eigenlijk ga je slechter naar buiten dan dat je naar binnen kwam. Als je echt bijna niks meer kan is het makkelijker denk ik. Je hebt dan misschien minder te verliezen en meer te winnen.
Daarnaast had ook veel angst. Voor mezelf ‘kon’ ik nog alles. Het was misschien heel pijnlijk, maar ik kon nog… ik vreesde een scenario waar ik bepaalde dingen, waaronder uiteraard hardlopen, na de operatie definitief niet meer zou kunnen.
Hoe het verliep met de operatie en revalidatie kan je lezen in deel 3