Elke dag opnieuw leert het leven ons dat we niet veel meer betekenen dan een zuchtje voor de dood en dat enkel wat we voor elkaar kunnen betekenen betekenis geeft aan dat zuchtje*
*Cellbuilding Mental Coaching – Reflections Of Awareness
Cellbuilding indiceert filosofische inzichten over het leven met de intentie om de mens te leren reflecteren over de betekenis van het zijn en worden. Teksten maken deel uit van het mental coaching proces van Cellbuilding zijn reflections of awareness en hebben een therapeutische waarde. Voor Cellbuilding begint de weg naar verandering altijd bij het bespreekbaar en toegankelijk maken van levensconflicten. Wat je niet onder woorden kan of mag brengen kun je niet bespreken. Jezelf en de betekenis van het leven in vraag stellen zou geen taboe mogen zijn en toch … in een wereld waar schijnbaar alles mogelijk is wordt het steeds moeilijker om over gevoelens te praten. Zeker als het om negatieve gevoelens gaat want wij leven in een geconditioneerde leefwereld waar alles altijd goed moet zijn.
Deze druk is voelbaar bij de meeste mensen. Dingen worden niet meer verwerkt maar weggewerkt. Men moet alles een plaats kunnen geven, liefst zo snel mogelijk want het leven gaat verder… geen tijd te verliezen. Velen blijven dan ook zitten met hun twijfels en angsten, diepe gevoelens die ze niet kwijt kunnen. Het vreet hen vanbinnen langzaam op en tast hun goed gevoel aan.
Vergeet het verleden en kijk naar de toekomst is dikwijls de ingesteldheid die men hanteert. Dit is niet de manier om iets te verbeteren in de toekomst want je blijft een product van het verleden. Je kan iets zo lang stilzwijgen tot de bom weer barst bij een meningsverschil. Dan komen alle onverwerkte zaken neer als verwijten terwijl dat niet de intentie is en je eigenlijk niemand wil kwetsen. Net omdat er niet werd doorgepraat over het verleden kan je andere visies niet nuanceren. Tijdens discussies worden dit bedreigingen i.p.v. meningsverschillen die dan leiden tot verwijten en extreme reacties.
Donkere gedachten die het licht niet mogen zien worden een tikkende tijdbom. Zo verworden ze nog meer in onzekerheid over de zin van alles. Ze zorgen bovendien vaak voor sociaal isolement dat niet altijd zichtbaar is. Velen dragen donkere gedachten achter een masker van geforceerd positivisme om bij de kudde te horen. Niets mag de indruk wekken dat we niet dankbaar zijn voor het leven dat we cadeau hebben gekregen. Dit getuigt zogezegd van egoïsme en disrespect voor het leven en degenen die ons het leven geschonken hebben. Nochtans hebben ze dit eigenlijk toch in de eerste plaats voor zichzelf gedaan.
Cellbuilding vindt dat je alles in vraag mag stellen omdat dit ons geweten zuivert. Het brengt ons veel dichter bij elkaar en dichter bij de essentie van het leven. Het kunnen delen van gevoelens en inzichten zorgt voor meer gelijkheid en evenwaardigheid. Het geven van inzichten is een emotionele filter van gevoelens die levensconflicten zeeft tot er een intense menselijke bewustwording rest voor de zielenrust en het algemeen welbevinden. De therapeutische gedachte van Cellbuilding is dat men helemaal tot op de bodem moet durven graven in de donkerste gedachten. Het meest duistere niveau van onze gedachten moet men kunnen uiten omdat het zicht en de oriëntatie naar boven waar het licht schijnt dan veel bereikbaarder wordt. Vanuit die positie hebben we meer kans hebben om weer aan de oppervlakte te verschijnen i.p.v. tussen goed en slecht te blijven spartelen.
Deze therapeutische benadering hoeft niet voor iedereen te passen. Het is een eigen keuze die gemaakt moet worden op het eigen gevoel van de aandacht die men zoekt. Voor velen kan deze aanpak te zwaarmoedig zijn en dat begrijp ik wel. Hoe kunnen we ons terug beter voelen als we niet de kans krijgen om ons eerst slecht te mogen voelen? Het is de bedoeling om opnieuw realistisch naar de zon te kunnen kijken en te beseffen dat ze af en toe tussen de wolken schijnt, maar ook af en toe achter de wolken verdwijnt en dat ze niet altijd boven een klare heldere hemel schijnt. Het grootste genot zit zelden in de volle zon maar in het kijken naar de zon vanuit de schaduw. Weten dat ze daar is en ons niet kan verbranden maar ons aangenaam verwarmt en ons verdraagbaar licht schenkt zonder ons te verblinden.
Voor de mens is het leven een eindige lijdensweg met onderweg enkele mooie momenten die stopt bij de dood. Dit lijkt misschien hard maar het is realiteit. Weinigen hebben al het geluk aan hun zijde om tot de dood op het pad met rozenblaadjes of wolkjes te lopen. Als je elke levensfase volledig kan doorlopen op een gemiddeld levenswaardige manier mag je al heel tevreden zijn. De meeste mensen krijgen zelfs de kans niet om elke dag gematigd wat te sterven en af te geven. Het leven kan je van de ene op de andere dag zwaar treffen en alle levenslust ontnemen. We leven als het ware elke dag op een zuchtje van de dood. Weinigen hebben het geluk om gezond een mooie leeftijd te mogen bereiken.
Als je veel geluk hebt wordt je geboren met een talent dat al vroeg wordt ontdekt. In de juiste omgeving kan je dit talent ontwikkelen. Heb je nog meer geluk dan kan je ook zelf bepalen wanneer het tijd geworden is voor iets anders.
De meeste mensen proberen de slechte zijde van het leven altijd te verbloemen. Ze willen het conflict met hun eigen angsten en onzekerheden vermijden. Ze zijn bang om hun eigen hulpeloosheid te zien… de kwetsbare onomkeerbare situatie waarin ze gedwongen zijn gedropt als kind.
Ik wil zeker geen verwijt maken aan alle liefhebbende ouders die dit met de beste bedoelingen gedaan hebben. Ik wil wel duidelijk maken dat kiezen voor een kind een grotere verantwoordelijkheid vraagt dan wat velen zich kunnen indenken. Kiezen voor een kind doe je onvoorwaardelijk. Uiteraard moet er wel een wederzijds respect zijn. Kinderen moeten dankbaar zijn voor de goede zorg en moeite die ouders doen om er het beste van te maken. Echter, dankbaar voor het leven moeten ze niet zijn want daar hebben ze niet zelf voor gekozen. Kinderen zijn een wens van de ouders. Zij hebben helaas nooit zelf kunnen beslissen of ze in deze kwetsbare situatie willen bestaan.
Een ouder maakt die keuze in eerste instantie om zijn eigen geluksgevoel te versterken. Niet voor het geluk van dat kind. Geen enkele ouder weet vooraf hoe zijn kind ter wereld zal komen en welke gebreken of ziektes het zal hebben. Hoe zal het kind zal reageren en omgaan met het leven? Zoals bij iedere keuze zijn er voorwaarden en gevolgen maar hier draagt het kind de gevolgen van een keuze die het niet zelf gemaakt heeft. Geen enkele ouder kan inschatten hoe een kind zal reageren op alle indrukken van de wereld. Een ouder kan enkel zijn best doen om het kind te begeleiden in de beperking van de tijd die het maar krijgt om iets te betekenen in het leven. Dan moet je hopen dat dit kind het leven als een uitdaging ziet en niet als een last om te voldoen aan een perfectiemodel van hoe je moet zijn om gelukkig te kunnen zijn.
Een kind ziet de wereld niet altijd door de ogen van zijn ouders. Het heeft een eigen identiteit en zal ondanks zijn opvoeding een eigen mening ontwikkelen over het leven. Dat leven is zeer complex geworden. Wat misschien wel de grootste betekenis aan het leven geeft wordt alsmaar minder voelbaar, namelijk menselijkheid. Helaas wie als kind aan die waarde teveel belang hecht wordt enorm teleurgesteld, want de wereld is hard geworden voor emotionaliteit. Ook al is er schijnbaar veel meer over te doen, meestal reikt ze niet veel verder dan een oppervlakkige betrokkenheid.
Het verwerken van emoties mag de dag van vandaag allemaal niet te lang duren. Als je het daar als kind moeilijk mee hebt dan ben je al gauw een probleemkind. Je krijgt een label opgeplakt dat je mentaal niet in orde bent. Het psychologisch functioneringsmodel dat bepaalt wat normaal is mag je gerust in vraag stellen. Het baseert zich ook op een kleine marge wat het aanpassingscoëfficiënt van de gemiddelde normaal functionerende mens moet zijn. Het is niet omdat de wereld zo snel verandert en jij daar meer tijd voor nodig hebt om dat te verdragen dat er iets mis is met jou .
Het zijn misschien net de wijzen en meer menselijk ontwikkelden die het moeilijk hebben om alles zo maar te aanvaarden. Wie zegt dat hardheid meer waard is dan fijngevoeligheid om in orde te zijn? Het probleem wordt te gemakkelijk bij het kind gelegd en niet bij de ouders of bij de maatschappij. Uiteraard zijn ouders ook maar mensen die fouten kunnen maken. Bovendien is een kind maken niet echt een fout, dat zou een verkeerde beschuldiging zijn. Een kind maken is hoop op een betere verderzetting van het leven. Het zou wel een bewustere keuze moeten zijn met een sterkere anticiperende opvoedende taak op de perceptie van de complexiteit van het leven. Dit is helaas nog altijd niet het geval.
De meeste ouders zien hun kind beschermen en liefhebben als hun belangrijkste taak. Echter, goed opvoeden gaat niet enkel over het kind willen en kunnen beschermen. Het gaat er nog meer om dat je een kind leert om zichzelf beschermen en daar schieten velen tekort. Ofwel laten ze het kind te vrij zonder enige begeleiding ofwel voeden ze het op zoals zij denken dat dat het beste is, zoals zij de wereld zien en ervaren. Beide manieren zijn onbewust vooral op zichzelf gericht en eigenlijk niet op het kind.
Een kind hoeft niet persé dezelfde fouten te maken die zijn ouders maakten om tot hetzelfde besef te komen. Je kind willen behoeden voor dezelfde fouten doet men als ouder met de beste bedoelingen. Echter, een kind moet de kans krijgen om dezelfde fouten te maken als dat voor meer betekenis kan zorgen om het leven beter te begrijpen. Een kind moet ook andere fouten mogen maken. Je hoeft als ouder niet alles te weten. Het is oké om tegen je kind te zeggen dat je ook zoekende bent. Dat is beter dan het te willen afschermen van zaken waar je zelf bang voor bent of moeite mee hebt.
Besef dat een kind niet jou is, ook al draagt het je DNA en is er een bloedband. Een kind heeft een eigen wil en moet de kans krijgen om zijn eigen identiteit op te bouwen. Een kind leert niet enkel van de ouder maar een ouder leert ook van het kind en soms zelfs meer dan omgekeerd. Misschien is het moeilijk te vatten of toe te geven, maar een kind is meestal of toch dikwijls het gevolg van twee mensen die elkaar in het beste geval graag zien en met dat kind meer betekenis willen geven aan hun leven.
Het kan best met een nobele gedachte zijn om van iets te kunnen houden of zelfs meer van het leven te kunnen houden door dat kind, het kan ook zijn om een overschot aan liefde te willen delen. Desondanks blijft het een keuze voor henzelf om zich nog waardevoller of completer te kunnen voelen in het leven.
De meeste ouders doen alles met de beste bedoelingen, geen twijfel aan, maar goede bedoelingen zijn helaas niet altijd voldoende. Je kan als ouder een kind niet beschermen tegen de betekenisloze gedachte van het leven die mogelijk bij hem binnensluipt door al de harde indrukken van het leven waarmee het geconfronteerd wordt. Je kan niet weten hoe een kind de wereld zal verdragen. M.a.w. je neemt een groot risico dat zelfs niet goed in te schatten is ook al deel je hetzelfde DNA.
Het enige wat je als ouder kan doen is al je ervaringen delen. Je kan enkel hopen dat je al voldoende ontwikkeld bent om deze zelf te relativeren in je soms nog jonge leven, dat je eigen interpretatie over het leven goed genoeg is om betekenis te geven aan het leven van je kind. Toch neem je altijd een groot risico want zelfs al doe je het heel goed, je weet nooit zeker welke indruk het meest zal bepalen hoe het kind tegenover het leven zal staan. Ziet het eerder de trieste of meer de vrolijke kant? Hun perceptie op het leven kun je niet helemaal controleren.
Door de prestatiemaatschappij waarin we leven krijgen kinderen bovenop de angst om geen betekenis te vinden tussen leven en dood nu ook nog eens de extra druk dat om van betekenis te kunnen zijn in het leven je vooral welstand moet verzamelen en aanzien moet verwerven. Deze gedachte geeft heel veel druk en schept de indruk dat betekenis hebben gelijk staat met macht en rijkdom. Voor de gevoelige zielen die voelen dat betekenis geven volledig in conflict staat met die levensinstelling krijgt het leven nog minder betekenis. Het gevolg is dat teveel jonge mensen verloren lopen in het moeten worden en niet meer kunnen zijn. Te veel jonge mensen stappen zelf uit het leven omdat ze zich vreemd voelen in een wereld die niet de hunne is want alles waar ze zelf betekenis proberen aan te geven in het leven verdwijnt.
Het zicht op minder betekenis naarmate we ouder worden is ook geen fijn gezicht. Ouder worden staat voor velen gelijk met aftakelen. We worden dagelijks geconfronteerd met te vroeg uitgebluste mensen. We zien gestreste ouders die het ook allemaal niet weten. Het beeld van oude, sukkelende, lijdende of zieke mensen in het straatbeeld maakt het leven ook niet echt betekenisvol. Wie niet in een goed nest geboren is zal het sowieso al moeilijker hebben in het leven. Om iets te bereiken zal hij harder zijn best moeten doen en al veel meer de feiten achterna moeten lopen. Dit is voor sommigen een mooie uitdaging, voor anderen een onhaalbare opdracht.
Ik beweer niet dat het onmogelijk is om het ver te schoppen vanuit een minder goede thuisomgeving maar de weg naar het vinden van meer betekenis zal hen veel meer in conflict brengen met de onfairheid van het leven. Velen die niet geboren zijn in een goed nest zijn wanneer ze iets bereikt hebben vaak kapotgewerkt. Ze zijn opgebruikt voor hun tijd omdat ze te veel hun best hebben moeten doen of dachten dat ze dat moesten waardoor het conflict met de betekenis van alles mogelijk nog groter wordt. Wie extra zijn best doet wordt ook makkelijker teleurgesteld. Ze stellen zich dikwijls de vraag of het dat allemaal wel waard was. Ze voelen zich doorgaans makkelijker bedrogen door het leven dan voor wie het allemaal wat vlotter verloopt.
Voor vele mensen krijgt het leven meer betekenis wanneer je rijk bent en macht hebt. Ik ontken niet dat wanneer je meer geld hebt het leven vaak makkelijker is. Toch kan meer rijkdom of macht de diepgaande betekenis niet veranderen. In het beste geval kun je er betere tijd mee kopen maar dan wel niet méér tijd dan dewelke door het lot is voorbestemd. Pietje of het lot zal de dag van jouw levenseinde niet aanpassen omdat je meer geld of macht hebt.
Besef dat geld vooral een luxemiddel is maar slechts in beperkte mate gelukkiger maakt. Sterven met veel of met weinig geld maakt weinig verschil in de beleving. Toch laten velen zich verleiden door het slijk der aarde of verblinden voor wat hen echt gelukkiger maakt en meer betekenis kan geven aan het leven. Velen houden krampachtig vast aan de drang van het kapitaal. Ze doen jobs waarin ze zich niet goed voelen, enkel in functie van het meer. Soms betaal je veel meer voor je levenskwaliteit dan wat je meer kunt verdienen voor aanzien en luxe. Helaas merk je pas veel later dat je diep in de schuld bent gegaan ten koste van de belangrijkste levensbelangen die echt meer betekenis geven aan het leven.
Met meer rijkdom en macht zou je meer betekenis kunnen geven aan jouw leven en aan het leven van anderen. Helaas wordt dit te weinig gedaan en hierdoor missen velen deze kans om zich gelukkiger te voelen. Ik wil niet de indruk geven dat alle welgestelden en degenen die in een machtspositie zitten slechte mensen zijn. Er zijn er die proberen iets positief te veranderen maar helaas veel te weinig. Bij velen ontbreekt het besef hoeveel geluk ze hebben omdat ze nooit anders gezien en geweten hebben. Ze hadden luxe van bij hun geboorte en leefden in een andere wereld dan de meesten. Je kan dit als een aanvaardbaar excuus zien omdat ze het gewoon niet beseffen maar dat is wel gemakkelijk.
Velen van hen hebben toch gestudeerd en zijn opgevoed in een goed omkaderd milieu. Je zou verwachten dat er toch enig besef is om geen misbruik te maken van zij die het minder goed hebben. Helaas is bij velen de drang naar meer bezittingen en macht belangrijker dan anderen te laten delen in hun geluk. In het beste geval houden ze de schijn hoog door de minder begoeden zoet te houden met peanuts.
Het zou zo veel meer betekenis kunnen geven aan het leven indien de echte rijken meer zouden delen met de middenklasse. Je hoort het goed, de middenklasse omdat zij dichter bij de armste klasse staan. Ze hebben meer voeling met deze mensen omdat ze dikwijls zelf al op het randje gestaan hebben van de armoede. Er is meer connectie. Het zijn ook eerder deze mensen die wat makkelijker delen, ook al hebben ze veel minder marge dan de rijken. Zouden de rijken dit doen dan zou het draagvlak om te helpen veel groter worden. Ik zeg niet dat welgestelden zo maar moeten uitdelen zonder nadenken maar velen denken teveel na over het meer in hun zakken dan aan het helpen realiseren van meer voor anderen.
Waarom niet een soort sociale code maken (CFL code, voor Care for Less) op de belangrijkste voedingsmiddelen in de supermarkten gelinkt aan het basisinkomen van de mensen en deze code te linken aan een bankkaart of identiteitskaart van de mensen? Het moet toch mogelijk zijn om een app te maken die aan de kassa’s gelinkt is. Deze code of app zou kunnen worden toegekend door bevoegde instanties aan mensen die onder of kort bij het minimumloon zitten. Aan de kassa wordt dan betaald met de bankkaart en wordt er automatisch een korting gelinkt aan die code. Zou dit niet beter zijn dan al die promo’s die meestal terecht komen bij de massa en meestal zelfs nog bij de beter begoeden omdat zij zich nu eenmaal makkelijker grotere inkopen kunnen veroorloven. Zo een code heft ook het schaamtegevoel op. Het zou ervoor zorgen dat de allerarmsten meer ruimte krijgen bij de voedselbanken omdat er een aantal mensen dan met die code terug terecht kunnen in de winkels.
Dit zijn manieren om meer betekenis te geven aan het leven van jezelf en van anderen. Zo veel mensen kunnen meer doen en meer betekenis geven aan hun leven door het leven van anderen te verbeteren. Het hoeft zelfs hun eigen comfort niet te belasten… helaas doen ze het zo weinig. Zelfverrijking en egoïsme gaan boven delen, misschien heeft het wel te maken met de betekenis van de tijd. De tijd die beperkt is en elk moment kan stoppen. Het lot van de tijd die voor rijk en arm gelijk is. Het conflict met de tijd is wat net meer of minder betekenis geeft aan het leven, want het leven is onfair en moeilijk. Waarom zouden we ons als weldoener moeten gedragen als we straks misschien door het lot zwaar getroffen worden en misschien in een slechtere positie komen dan zij die arm zijn?
Zij die niet delen zijn blind, zij die de broodkruimels delen zijn gierig, zij die het brood delen zijn eerlijk, zij die de boterham delen zijn goed en zij die alles weggeven zijn goedgelovig.
Er zijn zeker mensen die de wereld willen verbeteren en dit als de grootste betekenis van het leven zien. Helaas zijn deze in de minderheid. De meesten die iets willen veranderen doen dit vanuit hun eigen ambitie. Wat ze doen is mooi maar dikwijls met de onderliggende bedoeling om hun eigen waardegevoel te versterken en om zelf meer aanzien en rijkdom te verwerven. De echte weldoeners hoor je zelden en komen niet op straat of werken zich niet in de picture. Zij die écht iets willen veranderen zitten tussen het probleem op het veld en roepen niet luid op straat dat het slecht is.
Niet veel mensen zijn bereid om te delen van het stuk dat ze zelf niet kunnen missen of te geven in wat hun voelbaar moeite kost en mogelijk treft in hun eigen comfort. De meeste mensen die delen, hoe mooi ook, geven van het deel dat ze makkelijk kunnen missen, dikwijls om hun schuldgevoel te compenseren. Velen houden geen rekening met anderen maar rekenen zichzelf liever rijk op de kap van anderen. Weinig mensen zijn bereid zichzelf tekort te doen voor een ander en dat hoeft ook niet.
Het zit in ons DNA om zelfbeschermend te zijn en eerst te voorzien in zelfbehoud. De natuur programmeert ons zo om eerst zelf te overleven alvorens aan een ander te denken. Het is enkel door een sterk ontwikkelde emotionele band van liefde met een medemens dat we bereid zijn om onszelf op te offeren. Dat gevoel gaat echter meestal niet verder dan onze partner en onze kinderen. Toch denk ik dat er bij velen meer marge is om te helpen en te delen dan de symbolische of spreekwoordelijke euro om met zichzelf in het reine te staan zonder dat ze zich echt tekort moeten doen. Helpende handen reiken meestal niet verder dan waar het eigen ongemak in het comfort voelbaar wordt.
Voor het universum betekenen we weinig of niets als individu. Apart is onze impact op de planeet nihil net als onze betekenis in het leven, een zuchtje meer niet. Met velen samen kunnen we wel een impact hebben op onze planeet en misschien iets betekenen in het universum. Helaas zijn we ook niet het beste voorbeeld voor andere soorten in het universum. Kijk hoe we met elkaar omgaan. Mensen voeren nog altijd oorlog, misbruiken elkaar, oordelen en veroordelen onrechtvaardig. Toch maken wij ergens deel uit van een éénheidsenergie die in evenwicht wordt gehouden door acties en reacties. Ook al lijken we van geen betekenis te zijn in de belangen die ons als mens bezighouden om ons waardig te voelen in het leven zoals wij dat percipiëren, toch hebben we wel een chemische katalyserende betekenis in de evolutie van het energieproces dat zich wil wapenen door zich te ontwikkelen tot een onkwetsbare intellectuele materie tegen nog grotere energieën waarmee we in conflict gaan komen.
Bekijk het zo, energie heeft kwetsbare menselijkheid nodig om te leren en zich te ontwikkelen tot onkwetsbaarheid, onkwetsbaarheid die nu enkel aanwezig is in de dood. Uiteraard is dit een denkpiste maar geen zekerheid, het is niet meer dan een theorie. Laat ons dus nog maar wat menselijk blijven en eerst proberen om wat meer betekenis te geven aan het aspect menselijkheid.
Het gevoel van betekenisvol in het leven staan is sterk verbonden met het kunnen leven en beleven vanuit de diepste ik van ons natuurlijk aangeboren oer-zijn. Hoe sterker en uitgesprokener dit gevoel in ons DNA aanwezig is hoe fragieler de gedachte rond de betekenis van het leven is.
Iedereen wordt geboren met een eigen ik, het ego. Vanuit dit ego reflecteer je en percipieer je een innerlijk waardegevoel. Wanneer dit ego schade oploopt ontstaat er een groot conflict met de betekenis van het zijn en met de zin van het leven. Afhankelijk van de omgeving en het leven dat je al hebt geleden wordt dit ego versterkt of verzwakt en kan het belang dat we er aan hechten ook veranderen. Voor wie doorgaans een makkelijk leven heeft kunnen leiden met weinig tegenslagen en voor wie op meerdere gebieden kansen heeft gekregen zal de egokern van ons diepste zuivere zijn minder uitgesproken zijn om zich gelukkig te kunnen voelen. Voor anderen die meer hebben moeten vechten zal hun egokern dikwijls de enige houvast geweest zijn, zeg maar hun enige toevluchtsoord om zich staande te houden tegen alle levensconflicten.
Meestal is ons diepste ego vooral verbonden met onze oerkracht en ons oerinstinct, het deel waarmee we ons het meeste verbonden voelen met de natuur. Meer het intuïtief aanvoelen en niet het bewust denken, het is vooral ons fysieke zijn, onze fysieke kracht en ons fysiek welbevinden. Laat dat nu net het kwetsbaarste deel zijn van de mens, het deel dat het eerst zal aftakelen en heel kwetsbaar is. Bijgevolg is het logisch dat wie daar meer belang aan hecht ook veel kwetsbaarder is en zich sneller bedreigd zal voelen in het leven. Het is helaas ook geen keuze om zo ingesteld te zijn, dat is de natuur en de omstandigheden waarin je als kind bent moeten opgroeien.
De vogel die niet kan vliegen ziet er voor velen nog altijd als een vogel uit. Toch voelt de vogel zich minder vogel ondanks dat hij er nog altijd als een vogel uitziet.
Als je als vogel niet meer kan vliegen dan verlies je vanuit je diepste zijn als vogel je eigenwaarde. Ook al kan je net als een kip nog rondspringen op je twee poten en genieten van broodkruimels en graankorrels pikken, de immense levensvreugde ben je kwijt. Leven wordt meer overleven en er het beste van maken. Dat is trouwens bij ons mensen dikwijls de enige troost die er nog rest. “Maak er het beste van!” Is dat voldoende om nog gelukkig te zijn en je betekenisvol te voelen? Er zullen voor de vogel zeker nog voldoende redenen zijn om verder te leven en betekenis aan het leven te geven. Echter, betekenis geven aan het leven is niet hetzelfde als je betekenisvol voelen. Dat intense geluk van vrijheid dat je als vogel had om je vleugels te kunnen strekken en je 100% vogel te voelen dat gevoel van waardigheid zal je nog moeilijk of nooit meer terug kunnen voelen.
Er zijn dan ook vogels die hun kop in het zand steken of wegkijken van de lucht. Noem het struisvogelpolitiek om niet het gemis te voelen als ze hun soortgenoten zien genieten. In gedachten weten ze toch dat ze er zijn en het is hen zeker gegund? Net omdat zij die aan de grond gekluisterd zijn weten hoeveel pijn het doet, vinden ze het een onrecht dat geen enkele vogel zou moeten meemaken in de korte tijd dat zij maar leven. Er zullen zeker wel vogeltjes zijn die zich makkelijk aanpassen en nog heel dankbaar zijn dat ze er nog zijn en nog kunnen rondhuppelen op twee pootjes want stel dat ze ook die kwijt waren geweest. Dat is dan goed voor hen, maar je kan niet verwachten dat ieder vogeltje zo makkelijk in het leven staat.
Het zou kunnen dat die vogeltjes van nature uit al geen hoogvliegers waren en ze altijd al even graag vogel op de grond waren als vogel in de lucht. Misschien was bij die vogels zich vogel voelen minder verbonden met vliegen. Misschien was vliegen maar een deeltje van hun vogel zijn. Het zijn trouwens ook niet altijd degenen die zich schijnbaar snel aanpassen en omgaan met hun nieuwe situatie die de sterksten zijn. Zij hebben meestal vanuit hun natuur het inzicht meegekregen dat in het voorbeeld van de vogel, vogel zijn meer is dan vliegen. Ze werden door hun omgeving gestimuleerd om zich buiten hun sterkste ego te ontwikkelen. Ze hebben geleerd om minder belang te hechten aan de fysieke houvast die kwetsbaar en vergankelijk is. Zij leerden al snel om minder op zichzelf georiënteerd te zijn.
Het zijn net de vogels die het meeste weerstand hebben moeten bieden en zich om te overleven enkel konden beroepen op hun fysieke eigenheid die nauw verbonden is met hun waardegevoel en zo een geconditioneerde vorm van valse betekenis geeft gegeven aan hun leven die sterk moeten zijn. Wie zich makkelijk kan aanpassen is niet sterk maar gemakkelijk. Wie zich moeilijk kan aanpassen zal zeer sterk moeten zijn om te overleven tegen het machtsgevoel van de meerderheid of tegen de groep van het gemiddelde goed zijn.
Zoals reeds gezegd, alleen zijn we slechts een zuchtje voor de dood. Als we meer betekenis willen geven aan dat zuchtje dan kan dat met de liefde die we aan elkaar geven. Maar zelfs daar slagen we niet helemaal in. Meestal reikt ons geven van liefde en vriendschap, let wel oprechte liefde en vriendschap, niet veel verder dan onze directe omgeving, onze partner, kinderen en familie. Men kan gerust stellen dat het vaak al stopt bij ons eigen gezin want hoeveel families liggen niet overhoop met elkaar.
Dit wetende zou je kunnen zeggen dat de betekenis van het leven nauw verbonden is met wat we voor elkaar willen en kunnen betekenen. Dat maakt de betekenis dan weer heel fragiel want de onvoorspelbaarheid van het lot kan snel ongenadig toeslaan bij degenen die we liefhebben met als gevolg dat we dan in één klap alle betekenis verliezen. Toch krijgt het leven voelbaar meer betekenis als we goed zijn voor elkaar, de zaken van menselijkheid die niets kosten en het leven draaglijker maken zoals liefde, vriendelijkheid, mededogen, oprechte empathie etc. Helaas slagen velen daar zelfs niet in. Ze raken dikwijls niet verder dan een oppervlakkige geste, ik noem het een acte de présence.
Bij vele mensen kan er zelfs geen spontane vriendelijke lach of woord van dank meer vanaf. De betekenisloze gedachte van het leven met al zijn ergernissen staat zelfs af te lezen op de gezichten in het straatbeeld, kortaf en van zich afbijtend, noem het zelfbescherming of levensmoe. Voor velen kan goed zijn wel nog in een georganiseerde setting, maar waarom moet het zo ver komen dat een begrafenis of een benefiet enkel nog de plaats is om ons hart en hartelijkheid te tonen? Geven deze opgezette formats dan meer betekenis aan ons goed zijn voor elkaar of zijn het gewoon momenten die ons met de betekenisloosheid van ons drukke leven confronteren en daardoor pas emoties vrijmaken? Feit is wel dat de mate van emotionele connectie en verbondenheid met een medesoortgenoot ons meer in conflict brengt met de betekenis van het leven.
Te makkelijk worden zij die te veel nadenken en bezig zijn met de vraagstelling over de betekenis van het leven aanzien als ondankbare mensen die het eigenlijk niet waard zijn om het leven gekregen te hebben. Het is bijna een taboe om dit onderwerp ter sprake te brengen want het leven stel je niet in vraag. Je zou juist blij moeten zijn om al deze ervaringen te mogen en kunnen ervaren.
Eigenlijk zou je als ouder onmiddellijk eerlijk moeten kunnen zijn met je kind vanaf het ogenblik dat het begrijpt wat leven en dood zijn is alvorens het zelf geconfronteerd wordt met het dichtbij voelen van de dood. Doodgaan is een deel van het leven. Hoe sneller je dat beseft hoe bewuster je zal omgaan met de kwetsbaarheid van het leven en met de kwetsbaarheid van je medemens die datzelfde proces moet proberen te aanvaarden.
Je zou als ouder moeten zeggen tegen je kind dat je door te kiezen voor zijn ontstaan al het grootste risico gelopen hebt en bang bent dat dit misschien je grootste fout of verwijt zal worden. Je biecht op dat je misschien een fout gemaakt hebt die niet meer recht te zetten valt. Dat je wel alle verantwoordelijkheid zal nemen om het een zo goed mogelijke levenstijd te geven en met alle verantwoordelijkheid en onvoorwaardelijk in te vullen.
“Wij zijn egoïstisch geweest maar wilden je de kans niet ontnemen om de kracht van liefde te kunnen voelen. Wij hebben echt afgewogen en het was een bewuste keuze die we voor jou hebben gemaakt. We wilden vooral ons geluk met jou delen en ervoor zorgen dat dit niet verloren ging maar werd doorgegeven want er is niets wat dat beter kan bewaren en van kan laten genieten dan een eigen kind.
Wij begrijpen dat je het misschien op een dag heel onfair van ons zal vinden als je straks alle onrechtvaardigheid van het leven zal voelen waarmee we jou hebben opgezadeld. Toch hopen we dat je inziet dat alle liefde en deugdelijke momenten ook een onbetaalbare ervaring zijn die je op het einde mee zal nemen in gedachten… dat al je indrukken die je zal nalaten onsterfelijk zijn en misschien wel een belangrijke bijdrage zullen leveren in het verzachten van het verdragen van onze sterfelijkheid. Maar we zullen het jou nooit kwalijk nemen dat je het moeilijk hebt. Het is niet aan jou om je aan te passen, het is aan ons om ervoor te zorgen dat wij het waard zijn om hier te zijn en ons te leren kennen.
Het enige dat wij in ruil willen is respect, liefde en vergeving voor de keuze die wij voor jou maakten, het is ook daarom dat wij het onze plicht vinden om jou vanaf nu te begrijpen en te steunen bij elke keuze die je maakt tenzij deze keuzes gebaseerd zijn op haat en onmenselijkheid of daartoe kunnen leiden. Jij bent ons kleine wonder en onze grootste wens is dat je zo weinig mogelijk zal lijden tijdens jouw leven. Wij kunnen niet verlangen dat jij altijd gelukkig zal zijn want je bent jouw eigen ik en niet ons zijn. Wij kunnen jou alleen proberen te begrijpen als je het moeilijk hebt maar jij verdient de vrijheid om een eigen mening te ontwikkelen vanuit jouw eigen ervaring en perceptie.
Een inzicht dat wij jou zeker willen meegeven is dat het leven vooral ruilen is. Bij elke keuze die je maakt zullen er voor-en nadelen zijn, voor elke stap die je voorwaarts zet laat je een stuk vertrouwen en zekerheid achter maar neem je wel ervaring mee. Het leven zal je leren dat hoe naar en moeilijk je het dikwijls hebt met een levensfase, dat een nieuwe levensfase meestal nieuwe problemen met zich meebrengt die dikwijls nog moeilijker zijn dan degene die je hebt ervaren in een vorige en waarvan je dacht dat die de moeilijkste waren.
Je zal altijd een product van het verleden zijn en de dag van morgen zal niet altijd mooier zijn dan wat je had de dag ervoor.
Toch mag je nooit de moed en de hoop verliezen want het leven zal je constant uitdagen en elke ervaring goed of slecht zal jou beter maken als mens tot je zal inzien dat we allemaal niet méér betekenen maar gelijk evenwaardig zijn, even vergankelijk en kwetsbaar. Eens je dat beseft zal je bewuster in het leven staan en je minder bedreigd voelen. Je zal je kennis en fysieke kracht niet langer ontwikkelen in functie van beter te worden dan een ander maar als deelfactor om anderen beter te maken.”
De meeste en misschien wel alle normale mensen kunnen niet ontkennen dat er altijd een voelbare leegte is in hun gedachten. Een leegte die vaak wordt weggelachen of weggefilosofeerd. Ondanks de schaarse momenten van intense vreugde is verdriet altijd aanwezig als een donkere schaduw van de dood.
Als mens moet je lang en hard je best doen om iets te betekenen in het tranendal dat leven heet. Je moet een goed diploma halen, een job met aanzien verwerven, je liefst ook opwerken in de hiërarchie van het professionele leven en opklimmen op de sociale ladder. Je moet een intelligente en mooie ambitieuze partner vinden om lief en leed mee te delen en één of meerdere kinderen op de wereld zetten om iets achter te laten van jezelf. Als je daar dan in slaagt dan wil het leven het zo dat je alles ook weer moet afgeven en achterlaten. Is dat dan de betekenis van alles?
Dat is het leven, niets meer en niets minder. We zijn gekomen om te gaan. We beginnen met iets en eindigen met niets of toch heel weinig. Er zijn mensen die het leven zien als een geschenk waar je dankbaar moet voor zijn want anders had je nooit genot gekend, aanzien, liefde en vriendschap. Akkoord maar wat je niet weet (of beseft) ook niet deert . Betekenis geven aan iets dat misschien wel zinloos is kan je vooral teleurstellen en pijn doen omdat het in essentie tot weinig leidt. Wie zal uitmaken wat erger of beter is, al deze deugdzaamheden kennen in ruil voor al het soms onmenselijk lijden dat het meebrengt of alle deugdzaamheden niet meemaken maar dan ook gespaard blijven van immens verdriet, pijn, teleurstelling, angst, onzekerheid, onbegrip, en misbruik.
Velen lachen de ernst van het leven schijnbaar makkelijk weg, dikwijls omdat ze de gedachte van betekenisloosheid willen verdringen of omdat ze niet ondankbaar willen zijn tegenover hun geloof of anderen een schuldgevoel willen geven. Sommigen vinden troost in hun geloof en proberen via dat geloof meer betekenis te geven aan hun leven. Ik gebruik bewust het woord troost want rust is iets anders. Ze zoeken betekenis van het zijn in het geloof omdat ze niet alleen willen rondlopen met de gedachte of de twijfel dat alles betekenisloos is. Er wordt aangenomen en gezegd dat het geloof ons voorbereidt op de dood. Dat kan best zijn maar geeft dit ook meer betekenis aan het leven? Dit is heel persoonlijk maar eigenlijk wordt onze betekenis in persoon niet groter.
Als boeddhisten, misschien wel het geloof met de meeste wijsheid en menslievendheid, eigenlijk het grootste deel van hun leven bezig zijn met het beter leren aanvaarden en voorbereid te zijn op de dood en de gedachte sterken dat de dood enkel maar het einde is van een periodieke betekenis als mens en deel uitmaakt van een veel groter evolutieproces dan betekent het leven zoals de meesten dat ervaren eigenlijk niet zo veel. Voor velen is het misschien een troostende gedachte dat we weinig betekenis moeten toedragen aan het leven maar ook dat maakt het gevoel niet echt beter want we willen als mens iets betekenen in dit leven zonder ons te moeten isoleren van de wereld in een tempel om daar betekenis te vinden in het voorbereiden van het einde.
Een verloren soort dat zijn we, zoekend naar oplossingen voor het ongemak dat het leven dikwijls is, zoekend en twijfelend of het allemaal wel de moeite is, bezig zijn om afgeleid te zijn van het einde. Elkaar onderhouden en entertainen, leiden, misleiden en zelf niet verdwalen in donkere gedachten. Een verloren soort die zoekt naar meer betekenis die er misschien niet is of moet zijn om gelukkig te zijn. Een soort die te ver als mens is ontwikkeld, te emotioneel gevoelig om dier te zijn en instinctief te leven in de betekenis van het zijn in het heden, maar ook nog te veel dier om mens of menselijk te zijn.
We zijn niet fijngevoelig intelligent genoeg want als het er echt op aan komt gedragen we ons nog altijd als wilde beesten. Als ons denken en doen bedreigd wordt en onze vrijheid en eer op het spel staan ontzien we elkaar niet en eten we elkaar letterlijk en figuurlijk op. We staan elkaar sneller dan gedacht naar het leven ondanks alle waarden en normen van menselijkheid. Misschien zijn we een uitwas van een mislukt experiment, achtergelaten door een andere soort die ook op zoek was naar meer betekenis tussen leven en dood.
Misschien kunnen we stellen dat de betekenis van het leven vermindert naarmate het is opgebruikt. Wie weet komt dat laatste zuchtje echt wel als een verlossing of verademing. Of vinden we tijdens de laatste slok van het levenssap net meer betekenis. Vinden we het erg om niet meer betekend te hebben en zo te moeten gaan? Wie zal het zeggen? Wat maakt het misschien ook uit… we betekenen zo weinig in de kosmos. Dat we kunnen denken en nadenken is misschien ons grootste mankement want het zorgt voor de grootste conflicten.
Als we gezond in ons bedje kruipen, dicht tegen onze partner aan…de kinderen veilig ondergestopt terwijl het buiten hondenweer is, dan voelen we ons even intens gelukkig. Als we dan met een rustgevend muziekje op de achtergrond zalig wegdromen en onze voetjes deugdelijk tegen het deken aanwrijven heerst er even een moment van vreedzaamheid en aanvaarding dat alles goed is zoals het is en dat we eigenlijk geluk hebben dat we zulke momenten te kunnen beleven. Zo zijn er nog vele mooie betekenisvolle momenten die ons veraangenamen en deugd doen. Misschien moeten we het daar wel mee doen en deze momenten koesteren omdat zij de essentie van geluk intensiveren.
Het grootste geluksgevoel zit hem bij de meesten in het kunnen delen van geluk en anderen gelukkiger maken. Met je eigen geluk ben je maar weinig. Geluk is iets dat pas het meest intens voelbaar is wanneer men het kan delen. Dan krijgt geluk meer betekenis en krijgt ook het leven meer betekenis. Dat zijn de momenten dat het leven echt even zinvol lijkt. Wanneer we ons goed in ons velleke voelen en met dat warm liefdevol knus gevoel de pijn van onze medemens kunnen verzachten. Tederheid, vriendelijkheid, sympathie en mededogen zijn wat we allemaal zo verlangen om ons geliefd te voelen en de dood minder als een constante aanwezige bedreiging aan te voelen.
Wil je graag nog meer lezen over zingeving, lees dan ook deze blogposts over zingeving.
Cellbuilding kan jou helpen jou een beter inzicht te krijgen in conflictsituaties die jouw levensgeluk verstoren. Het doel is om mentale verlichting te geven en meer rust te vinden in de situatie. Onze mental coaching kan jou helpen om tot een zekere mate van aanvaarding te komen en leert jou meer te relativeren. Cellbuilding geeft visie op conflictsituaties die te maken hebben met levenslust, angsten, pijn en ziekte, relaties, liefde, tijdsdruk, beperkingen, het maken van keuzes, verliezen, succes, leeftijd, zelfbeeld, opgroeien en sterven.
Contacteer ons vrijblijvend voor meer info over ons mental coaching programma.