In een tijd waarin meningen steeds sneller en harder botsen, wordt redelijkheid vaak gezien als toegeven of zwakte. Deze tekst vertrekt van een ander uitgangspunt. Redelijkheid is geen afwezigheid van standpunt, maar een bewuste houding die menselijkheid bewaart waar oordeel, macht en systemen dreigen te verharden. Een reflectie over nuance, rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid in een gepolariseerde samenleving.
We spreken graag over groei, veerkracht en dankbaarheid. Maar er bestaat ook een andere kant van het leven. Een kant die we liever verzwijgen omdat ze zwaar, oneerlijk en soms ronduit pijnlijk is.
Deze tekst is een poging om die kant niet langer te verbergen, maar er met open ogen naar te kijken en te erkennen wat ons echt mens maakt.
We lijken steeds harder met elkaar om te gaan, alsof presteren belangrijker is dan menselijkheid. In de media, politiek en opvoeding zie je hoe empathie en nuance steeds meer verdwijnen. We leren jonge mensen om sterk te zijn, maar vergeten hen te leren wat het is om mens te zijn. Deze blog is een pleidooi voor meer zachtheid, verbondenheid en respect voor elkaars kwetsbaarheid.
Hoop lijkt soms vergeefs. Maar zelfs als ze breekbaar is, blijft ze het strohalmpje waar we ons aan vasthouden. Over ouder worden, verliezen en blijven verlangen naar beter.
Aangenaam, ik ben mens. Gewoon mens
Dat is wat ik in de eerste plaats ben en wil zijn voor jou. Niet meer of minder, wel meer dan genoeg om graag gezien te worden en waardig behandeld te worden. Even afhankelijk van de onvoorspelbaarheid van het leven. Graag het goede willen doen en geliefd worden, net als jij.
“Vandaag wil ik het hebben over hoe we emoties verwerken in een maatschappij die steeds sneller draait. We horen vaak dat we moeten loslaten en doorgaan, niet achteromkijken. Maar wat als juist het tegenovergestelde ons kan helpen bij het gezond omgaan met negatieve emoties? Deze mentaliteit zorgt bij velen voor een innerlijke tweestrijd. Onverwerkte emoties […]
Cellbuilding biedt inzicht in de conflicten die ons levenspad kruisen en onze levenszin belasten. Het is een bewustzijnsrede over het leven en zeker geen aanzet tot negativisme. In deze filosofie heb ik het menselijk conflict gesymboliseerd door een zevenkoppige draak. Elke kop staat voor een conflictfactor die twijfel zaait over de zin van ons bestaan.
De zon schijnt elke dag. Maar dat wil niet zeggen dat we ze ook elke dag zién schijnen. Soms schijnt ze enkel achter de wolken. Ik heb vaak intense gesprekken met mensen. Op één of andere manier lijkt het of ze bij mij het vertrouwen vinden om hun diepere gedachten met mij te delen. Wat mij het laatste jaar enorm is opgevallen is dat heel veel mensen onder ons vaak donkere gedachten hebben maar daar zelden over praten. Ze hebben het gevoel dat ze ergens mislukken als ze toegeven dat ze niet gelukkig zijn over het leven. Ze zijn nochtans niet alleen…
Ik ben altijd een denker geweest… zelfs als kind was ik al vaak bezig met de onfairheid van het leven en ook van de dood. Ook als volwassene is dit iets waar ik wel eens van wakker lig. Ik ben vast niet de enige, dat blijkt wel uit gesprekken met mensen in mijn omgeving. Met deze tekst wil echter ook mensen die er uit zichzelf niet aan denken uitnodigen om hier eens bij stil te staan.
Ik heb er geen angst voor om delicate onderwerpen af en toe in vraag stellen. Het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen. Wat ik wil bereiken is dat mensen op zijn minst gaan nadenken. Het onderwerp van deze blog is namelijk een eerlijk pleidooi om goed na te denken alvorens je aan kinderen begint. Dit ligt (begrijpelijkerwijs) bij sommige mensen gevoelig, onder meer bij mensen die ongewild kinderloos zijn.