Dit is een tekst voor personal trainers die voelen dat er iets wringt.
Niet in hun kennis of kunde, maar in hun visie als personal trainer en in hoe de sector zich vandaag laat zien.
In tegenstelling tot wat velen denken, is de fitnessbranche in al haar facetten een zachte sector. Geen live fast, die hard cultuur. Als personal trainer sta je niet tegenover prestaties, maar tegenover mensen, en daar begint alles. Trainen mag intens en uitdagend zijn, maar uiteindelijk gaat het erom dat iemand zich beter voelt in zijn eigen lichaam.
Velen kiezen voor fitness omdat de prestatiedruk en hardheid van een klassiek sportklimaat te confronterend aanvoelen. Ze botsen er sneller op hun beperkingen dan op hun mogelijkheden, terwijl fitness net ruimte laat om te bewegen op eigen tempo, fysiek én mentaal. De diversiteit van het publiek maakt het mogelijk om erbij te horen zonder jezelf te moeten tonen.
Ook binnen de fitnesssector groeiden doorheen de jaren zijtakken waar het prestatieaspect sterker aanwezig is, maar ook daar blijft meestal meer ruimte voor het individu dan in een sportclub. Je wordt minder snel vastgepind op wat je niet kan of waar je staat in een hiërarchie, en dat voel je als personal trainer elke dag wanneer mensen niet alleen komen om te trainen, maar omdat ze zich veilig genoeg voelen om te groeien.
Vaak zie je dat mensen pas later hun weg vinden naar meer prestatiegerichte zijtakken binnen de fitness, zoals crossfit, powerliften of bodybuilding, niet omdat ze ambitie missen, maar omdat ze eerst vertrouwen nodig hebben in hun lichaam en in wat ze aankunnen. Als personal trainer begeleid je dat proces en zie je mensen stap voor stap groeien, eerst in bewegen en pas daarna in uitdagen. Zonder vertrouwen voelt prestatie als een last, met vertrouwen kan ze een bewuste keuze worden.
Onze samenleving verhardt en ontmenselijkt. Dat voel je ook bij de mensen die binnenstappen in de fitness. Ze zijn op zoek naar positieve aandacht en menselijk contact om de druk van de maatschappij even te laten zakken.
Ondanks dat ik zelf uit een hard trainingsregime kwam, heb ik dit altijd zo aangevoeld, eerst als fitnessbegeleider en later als personal trainer. Mijn filosofie groeide van bij het begin rond de menselijke factor. Wie zich enkel concentreert op helden, moet dikwijls nieuwe klanten blijven aantrekken, want de leeftijd en houdbaarheidsdatum van helden is beperkt. Ook al kon je bij mij hard trainen en je grenzen verleggen, de menselijke factor stond altijd centraal, en gebeurde dat pas na een bewuste keuze over hoe je de training wilde beleven.
Als personal trainer merkte ik al snel dat de meeste fitnesstrends geen lang succesverhaal kennen en dat persoonlijke aandacht er vaak op de achtergrond raakt. Toch wil ik daar niet negatief over doen, want ook daar vinden mensen verbinding en sociale meerwaarde. Ze delen ervaringen, praten met elkaar en voelen zich deel van een groep. Tegelijk blijft het een omgeving waarin je je vooral goed voelt wanneer het goed gaat, en die minder draagkracht biedt wanneer het leven even zwaarder aanvoelt.
Het marketingmodel achter groepslessen speelt daar sterk op in. Van nieuwe trends blijft na één tot twee jaar vaak maar een vaste kern over. De die-hards houden de community draaiende, terwijl anderen afhaken, vaak even snel als ze ingestapt zijn. Daarom volgen nieuwe concepten elkaar zo snel op, niet om te verdiepen, maar om mensen vast te houden. De formats veranderen weinig, de oefeningen blijven grotendeels dezelfde, met af en toe iets nieuws erbovenop. Veel van die trends zijn bekende trainingsmethodes in een nieuw jasje.
Daar is op zich niets mis mee. Als het mensen in beweging brengt en hen een goed gevoel geeft, heeft het waarde. Maar het helpt om te begrijpen waar je je situeert binnen het bredere sportlandschap.
Dit is precies waarom ik mijn PT-concept heb opgebouwd rond toegankelijkheid. Ik heb me bewust geprofileerd met menselijkheid als vertrekpunt, omdat ik voelde wat er leefde bij mensen. Er is nood aan warmte, aan kunnen delen, aan je af en toe nog kind mogen voelen. Daarom nam ik afstand van al dat “wow” en excelleren in hypermodus. Na jaren werken in grote fitnessketens koos ik bewust voor kleinschaligheid en een huiselijke omgeving, een speelkamer waarin je jezelf kan herontdekken en vertrouwen kan opbouwen in je eigen aanvoelen van wat je kan.
En ja, je kan daar hard trainen en je grenzen verleggen, je even onoverwinnelijk voelen, maar alleen wanneer jij voelt dat je er klaar voor bent. Niet omdat een trainer het zegt of omdat een concept je in een perfectienorm duwt.
Bewegen op een speelse manier, zoals je dat vroeger als kind deed, niet elke dag hetzelfde maar gevarieerd en vanzelfsprekend. De ene dag eens hard lopen en een sprintje trekken, een andere dag in een boom klimmen of balanceren op een smalle richel terwijl de wind je probeert uit evenwicht te brengen, soms een fietswedstrijdje, soms gewoon samen zitten, iets drinken en praten over het leven, misschien met een spelletje pingpong of een massage erbij.
Het blijft merkwaardig hoe het leven ons heeft geconditioneerd in een bestaan dat vooral draait rond presteren en beter worden, alsof bewegen alleen nog waarde heeft wanneer het meetbaar is. Terwijl dat net zorgt voor stress, pijntjes en kwetsuren, voelden we dat als kind anders aan: bewegen gaf energie, plezier en een gevoel van vrijheid, zonder druk en zonder score.
Die goed-gevoel-beleving is voor mij de essentie van bewegen en sporten. Alles wat daar te ver van afwijkt, wordt op termijn een onnodige stressfactor. Het lichaam is gemaakt om te bewegen en mag af en toe uitgedaagd worden, maar niet om vast te zitten in een eenzijdige, repetitieve bewegingsmodus, zelfs niet wanneer die academisch onderbouwd is.
Mijn boodschap aan opstartende fitness- en personal trainers is eenvoudig. Laat je niet zomaar meeslepen door mainstream concepten, ook al lijken ze academisch en financieel bewezen. Vertrek vanuit je eigen ervaring en overtuiging en bouw van daaruit je eigen beleving op. Zo trek je mensen aan die echt bij jou passen, mensen die blijven omdat ze zich herkennen in jouw manier van werken en in wat jij belangrijk vindt.
Uiteraard vraagt professioneel trainen ook verantwoordelijkheid. Er zijn basisprincipes en ethische grenzen waar je niet omheen kan, maar tegelijk groeit je visie vooral door ervaring. Door verschillende concepten te doorleven, te blijven luisteren naar wat in jou leeft en te leren van mensen die al een tijd meegaan. Je bent bijzonder zoals je bent, niet zoals je zou willen zijn, en wie zich al meer dan tien jaar staande houdt met een eigen concept, heeft vaak iets te vertellen dat het waard is om naar te luisteren.
Het is zeker niet verkeerd om te werken met het label van een bestaand fitnessconcept en dat zelfstandig te promoten, zolang je je bewust bent van wat je kiest. Je werkt dan binnen een vast script en bent niet exclusief, en dat kan prima zijn wanneer het echt bij je past. Hetzelfde geldt voor zichtbaarheid op social media. Ik begrijp hoe verleidelijk het is om veel te delen en aanwezig te zijn, maar tegelijk heb ik gezien hoe snel ideeën opgepikt en gekopieerd worden, vaak door spelers met meer middelen en zichtbaarheid.
Het helpt om eerst een eigen klantenbestand op te bouwen rond jouw manier van werken en jouw visie, en om bewust om te gaan met wat je deelt. Niet alles hoeft zichtbaar te zijn, tenzij zichtbaarheid ook echt deel uitmaakt van hoe jij wil werken.
Doe vooral waar je zin in hebt en blijf trouw aan je eigen koers. Verleg je eigen grenzen, niet die van een ander. Zoals we bij Cellbuilding zeggen: het leven tekent ons allemaal, wij kunnen enkel bepalen hoe we het inkleuren. Als trainer heb je de vrijheid om met dat palet te werken en voor elke klant telkens opnieuw de juiste tint te mengen.